Kolkbach

In de Karolingische tijd werd dit bronmoeras, waar de Kolkbach en de Kützelbach doorheen stroomden, gebruikt als natuurlijke barrière bij de bouw van de vestingwerken in de Altstadt. Nadat de beschermende functie van het bron- en beeklaagland in de 12e eeuw werd overgenomen door de stadsmuur, begon het moerasgebied ingrijpend te veranderen. Nieuwe doorgangen maakten het laagland begaanbaar. De oevers van de waterlopen, die door massieve aarden wallen waren versmald, werden eerst met houten palen en later met blinde muren versterkt. Het waren vooral ambachtslieden die zich op de nieuw versterkte oevers vestigden. Talrijke opzwellende muren en paalwoningen getuigen van een dichte ontwikkeling van kleine vakwerkhuizen. In de late Middeleeuwen was het laagland van de Kolk en de Kützel ten oosten van de Patroklistift oorspronkelijk ongeveer 50-70 meter breed en beperkt tot een paar meter breed beekkanaal. De afdamming van de beken wordt vandaag de dag nog weerspiegeld in de straatnaam "Damm". Volgens archeologische vondsten komt de loop van de beken, zoals weergegeven in het oorspronkelijke kadaster van 1828, in grote lijnen overeen met de laatmiddeleeuwse toestand.