Landherberg Hoffmann
Een geweldige reis van visparadijs naar beloning
De vrije tijd formule
"Je hebt volgende week toch vrij?" vraagt mijn vriendin Vivian me. "Ja, waarom?" antwoord ik met een vragende ondertoon. "En wat gaan we dan doen?" Verdorie, ik had het kunnen raden. Nu is het tijd voor tact en de juiste toon op het juiste moment. Mijn hoofd iets opzij kantelend antwoord ik met een verwonderde blik en een lage stem: "Vissen?" "Ja, natuurlijk!" antwoordt mijn wederhelft. De ironie is onmiskenbaar. "Kijk, wat zeg je ervan als we naar het Sorpesee gaan, genieten van de zonsopgang met een kop koffie en een beetje vissen vanaf de oever? En als de vissen niet meespelen en we niets vangen voor de keuken, stoppen we op de terugweg bij een leuke herberg voor de lunch." "En als je wel iets vangt? We hebben al een tijdje niet meer samen gegeten!" "Dan laten we de vis gewoon in de keuken," antwoord ik met een grijns. Ze is nog niet overtuigd, zoals haar blik verraadt. "Kijk, we gaan vissen, inclusief zonsopgang op het Sorpesee, gevolgd door een lunch in een plattelandsherberg en een uitstapje naar de Altstadt van Arnsberg." "Afgesproken!".
De vroege vogel vangt de worm
Als de wekker gaat, heb ik het gevoel dat ik eerder opsta dan de vogels. De wekker geeft een pijnlijke 4.15 uur aan. Uit voorzorg heb ik gisteravond niet tegen mijn vriendin gezegd hoe vroeg hij zou aflopen voor ons uitje. Buiten breekt de ochtend aan. De eerste zonnestralen kietelen het groene zomergras. Als ik het raam open doe, hoor ik het vertrouwde getjilp. De vroege vogel vangt de worm, denk ik bij mezelf. Dat geldt zowel voor vandaag: voor de gevederde vrienden buiten als voor mij. Ook al ligt mijn doel vandaag niet in de grond, maar in het water. Een blik naar buiten bevestigt de weersvoorspelling van gisteren: strakblauwe lucht. Een goede motivatie om het koffiezetapparaat aan te steken.
Een korte vakantie voor de deur
Ook al staan we nog zo vroeg op, we hoeven niet ver te gaan. De dag van vandaag op het water en later in Arnsberg wordt een korte vakantie voor de deur. Het enige wat tussen ons en onze bestemming ligt is de snelweg A45, de Sauerlandlinie. De naam van de snelweg zegt het al, want de route voert ons naar de Sauerland-Seen. Na een klein uurtje rijden stoppen we aan de oevers van het Sorpesee in Sundern. Sportvissers zijn vooral dol op dit water vanwege de witvisstand. Deze zilverkleurige scholenvissen zijn de prooi van grotere roofvissen. Snoek, meerforel en snoekbaars gebruiken hun scherpe tanden om het heldere meer te plunderen. Jaarlijks vangen sportvissers snoeken tot meer dan een meter! Werden we vandaag gelukkig?
Vissen bij zonsopgang
De spanning stijgt terwijl ik de richtingaanwijzer instel en aan de kant ga. Ik pak snel de visuitrusting uit de auto en ga naar het water. Ik heb een 2,7 meter lange spinhengel bij me. Hengelaars zijn soms "spinners" in positieve zin, maar de naam komt van het Engelse woord "to spin", wat "iets draaien" betekent. Dit is precies wat je doet bij het spinvissen: het aas wordt uitgeworpen en binnengehaald met de visreel die de lijn vasthoudt. Hiervoor draai je aan de slinger van de molen. Op deze manier imiteert de visser een zwemmende of vluchtende prooi voor de roofvis.
Ondanks de zomervakantie ligt het meer vandaag rustig en ongerept voor ons. Maar wie is er zo vroeg op op vakantie? De zon kruipt langzaam over de diepgroene bomen langs de oever en het smaragdgroene water van het Sorpesee. Een prachtig gezicht dat alleen al de reis naar het meer de moeite waard maakt. En zo vliegen de uren aan het meer voorbij. Vivian werpt haar lijn een paar keer uit en heeft een goede neus voor het juiste aas. Ze kiest een klein, zilverkleurig rubberen visje uit mijn aasdoos en zegt: "Kun je dit voor me monteren? Het lijkt op de kleine visjes hier aan de oever." Ik monteer het kunstaas en antwoord: "Dat klopt, het zou goed kunnen werken." Verschillende baarzen volgen de rubberen vis. Ze willen alleen niet goed bijten.
Verse vis bij de plattelandsherberg
We proberen het nog een tijdje op de plek waar de baars achter het kunstaas aan zwom. Maar helaas geen baars die bijt, ze hebben duidelijk geen honger. Maar wij des te meer. De klok staat al op 12 uur en het is tijd om het meer en de vissen voorlopig de rug toe te keren en in plaats daarvan een stop te maken bij een plattelandsherberg. Vivian kijkt er al naar uit als we parkeren op de parkeerplaats van Landgasthof Hoffmann. "Ze hebben hun eigen boerderij," vertelt mijn passagier me, terwijl ze uitlegt wat ze zojuist op de website van de herberg heeft gelezen.
We krijgen een mooi plekje in de binnentuin. De koele drankjes smaken hier nog beter. De herberg heeft een lange familiegeschiedenis die teruggaat tot de 18e eeuw, zo leren we. We vertellen de serveerster over onze mislukte poging om een vis te zien. "Als u vandaag verse vis wilt zien, waarom gaat u dan niet met ons mee naar de keuken?" We nemen het aanbod graag aan en kunnen persoonlijk over de schouder van de chef meekijken. We bestellen allebei een forel. In de keuken horen we dat de vis rechtstreeks uit de plaatselijke vijver komt. Ik vraag of ik mijn vis direct aan de keuken mag overhandigen als ik het geluk heb om te vissen. "Natuurlijk kan dat! Dat kan ook!" Matthias Hoffmann legt ondertussen uit hoe hij de "vervangende vangst" van vandaag bereidt. Het ruikt al heerlijk. Kort daarna kunnen we zelf zien dat het ook erg goed smaakt.
En het mooiste is dat onze dag hier niet eindigt - we staan op het punt om door Arnsberg te wandelen, het middeleeuwse stadscentrum te bekijken en te genieten van het landschap vanaf de kasteelruïnes. Ik weet zeker dat mijn gedachten zullen afdwalen naar de volgende visdag in het Sauerland. Want op een dag zal hij bijten, de grote vis! Ik kijk ernaar uit.
Tekst: Clemens Strehl
Fotografie: Ralf Litera
Video: Jannik Fischbach Jannik Fischbach
